Buiten was het onstuimig, de winter ver weg en onzekerheid over een virus dichtbij. Mondiaal schuurt het, borrelt onder de oppervlakte.
Ook jijzelf kunt het gevoel hebben dat je klem zit, niet vooruit komt. Je durft wel te dromen en hebt ideeën over het verwezenlijken van je verlangens en behoeften maar net als je denkt dat je ze te pakken hebt en in actie wilt komen, glippen ze als zand weer tussen je vingers door.
Je voelt dat je iets te doen hebt. En toch raak je steeds in conflict.
Je wilt meer tijd voor jezelf om thuis te zijn maar je wilt ook die nieuwe functie. Gaan voor verandering maar niet je zekerheden opgeven en al helemaal niet willen mislukken. Een gezinsleven met kinderen maar je wilt ook in je eentje op reis. Je wilt zichtbaar zijn op social media maar je wilt er niet 24/7 mee bezig zijn. Hoe simpel is de verklaring!
Alles waar we namelijk niet aan gewend zijn, raakt angst aan waardoor we toch weer het “oude vertrouwde”, dus veiligheid verkiezen boven het aangaan van nieuwe avonturen. Dus zodra je een stap zet gaat tegelijkertijd de rem erop. En zo belemmeren we onszelf om te groeien. Te groeien in de richting die we onszelf, onze dierbaren en de planeet in wezen toewensen. Alles wat “is “ kent meestal ook zijn tegenpool en is daarmee potentieel conflicterend. Deze tegenstelling hoort bij het leven en biedt de kans om te onderscheiden wat werkelijk van waarde is voor jou. Tegengestelde polen zijn de motiverende krachten in onszelf.
Maar wat een geploeter en geworstel om uit het conflict te komen. Gevormd door het leven ligt het voor de hand dat je je voorkeuren ontwikkelt voor één van beide polen. En kun je niet geloven in de haalbaarheid van de andere pool.
Zo lijkt het onmogelijk dat je twee avonden in de week niet thuis bent voor je gezin omdat je als ouder áltijd beschikbaar dient te zijn. Is kiezen voor stoppen met een studie ondenkbaar want daar gáát je toekomstperspectief en houd je je mond over het familiegeheim omdat het not-done is om kwaad te worden. Je bent beland in de wereld van polarisatie: in óf -óf modus. Of jij óf ik, óf dit óf dat.
Hoe bevrijdend kan het zijn als je kiest voor de én-én modus! Ik wil mijn zieke vader verzorgen én ik wil hetzelfde inkomen behouden. Ik wil mijn collega’s zeggen waar het voor mij op staat én ik wil hun respect behouden. Ik wil liefhebben én ruziemaken.
Zo’n mindset maakt het mogelijk dat oplossingen die je voorheen niet voor mogelijk had gehouden zich aan gaan dienen. Er openen zich dan nieuwe perspectieven doordat de energie kan stromen in de richting die jij op wilt gaan en niet langer naar de pool waarmee je in conflict komt.
Waar wil jij in je leven zijn als alles mogelijk is?
Neem de tijd om dit te dromen. En geef je jezelf daarna een liefdevolle schop onder de kont: om in beweging te komen, het nieuwe avontuur tegemoet, een kans voor verwondering. Want energie moet vrijuit kunnen stromen.