Dat trouwen vooral gaat om trouw zijn aan jezelf

"Als wij na een cursus een evaluatieformulier invullen, is er ook een vraag of je het geleerde kunt toepassen in de praktijk, in het dagelijkse leven. Ik heb een mooi voorbeeld van hoe ik misschien wel alles wat ik de afgelopen jaren heb geleerd bij jullie, heb kunnen gebruiken.

Onlangs ben ik getrouwd met mijn grote liefde. We zijn al 27 jaar bij elkaar en hebben 3 kinderen. We vonden het een mooi moment om te trouwen, zodat we konden zeggen: mijn man past vandaag op de kinderen, in plaats van mijn vriend past vandaag op de kinderen. En om onze diepe verbondenheid te bezegelen.

Als eerste liepen we aan tegen het woord trouwen.Wat een lading en plaatjes zitten daar op! Hoe het hoort; hoe anderen het doen; wat anderen (familie) verwachten; wie je moet uitnodigen ( je familie, en zeker je ouders). Toen we ermee bezig gingen, werden we iedere keer in zoveel zwaarte en onvrijheid getrokken, dat we er geen plezier meer bij voelden.We hebben het woord trouwen laagje voor laagje afgepeld, totdat we bij de kern kwamen: een bezegeling van onze liefde voor elkaar en voor ons gezin, met zo min mogelijk mensen erbij.

We zijn getrouwd met alleen onze kinderen, en 2 getuigen (mijn zus en de broer van mijn man). Ik voelde aan heel mijn wezen, dat dit was zoals ik het wilde doen. Precies op onze manier. Mijn man stond er hetzelfde in. Maar….dat stuitte (natuurlijk) op weerstand. Ik moest mijn ouders vertellen dat ik ging trouwen, maar dat zij er niet bij zouden zijn. En ook aan mijn andere zus en de rest van de familie. Ik kon steeds opnieuw voelen, bijvoorbeeld toen mijn moeder zei dat het haar pijn deed, dat dit was hoe ik het wilde. Mijn hele wezen schreeuwde dit, ik kon er niet om heen. Mijn man stuitte ook op weerstand bij zijn familie. Een broer die het moeilijk vond dat hij geen getuige was. En zijn moeder, van 80 en alleen woont, gooide een paar dagen voor het trouwen nog roet in het eten, door boos te zijn op mijn man en heel veel verdriet te hebben.

Nou, ga er maar aan staan. Je eigen weg volgen is niet makkelijk. Maar steeds konden mijn man en ik weer terug naar de kern van ons trouwen. Dat is ook waarom we zo’n diepe verbondenheid hebben. We vinden elkaar hierin.We zijn allebei heel gevoelig voor wat andere mensen vinden. We voelen allebei de emoties van anderen, zeker die van onze ouders, heel goed aan, en zijn geneigd deze te gaan dragen. Maar we voelen ook goed wat we zelf willen, en hebben het aangedurfd onze verlangens te volgen. Dat voelt heel krachtig en mijn wezen maakt een sprongetje van blijdschap.

Dus JA, ik heb heel veel geleerd van alle cursussen bij jullie."